Bir Şubat Gecesi

Zelzele uğramış bir gece vakti 

Uykuda yakalamış evlatlarını 

Yüreklere korlar düşmüş diyorlar 

Dağ taş duymuş çığlıklarını, 

İmdat seslerini, ağıtlarını. 

Ahalisi düşmüş can pazarına 

Sahipsiz çocuk gibi, yalnız, perişan 

Kimi kalmış, kimi gitmiş el diyarına, 

Kimisi imdat beklemiş enkaz başında, 

Saatler değil, günler boyu, ölüm koynunda. 

Havalar buz, şehirde zifir karanlık 

“Kabus belki, uyanırım” dedin bir anlık 

Yaşıyor olman bile zor geldi belki  

Bu nasıl uyanmaktır derin uykudan, 

Bu nasıl felaket, bu ne çelişki. 

Asırlarca aynı öykü tekerrür etmiş, 

Ecdadın da gördü, şimdi nasip sana, 

Ne Tanrı elinden, ne şer, ne yazgı, 

Doğanın kanunu dense de inanma 

Cellat tedbirsizlik oldu, gerisi safsata. 

Binalar kurulur, yollar yapılır, 

Tarlalar ekilir, bağlar bozulur, 

Ölmüşlerin yası elbet tutulur, 

Hayat girer akışına, gülersin, lâkin, 

Cellat ne affolur, ne unutulur. 

Saraylar, kaleler yıkılmadı mı? 

Dağlar, taşlar bile boyun bükmedi mi? 

Sil güzel yüzünden tozu dumanı,

Paylaşmak zamanı şimdi umudu, rengi,

Gönül sofrasında ekmek bölerek. 

Şubat 2023 

Öne çıkan görsel: Usama Neal/Unsplash.com